Μια καλή ιστορία αγάπης που αξίζει να αναφερθεί: Λέανδρος και Ηρώ.
Κάπου εκεί στα στενά του Ελλησπόντου υπήρχαν δύο αρχαίες ελληνικές πόλεις, η Σηστός, που βρισκόταν στην χερσόνησο της Καλλίπολης και η Άβυδος, στην απέναντι όχθη του στενού του Ελλησπόντου.
Στην Σηστό, κατοικούσε σε ένα πύργο, μια ιέρεια της θεάς Αφροδίτης, η Ηρώ. Την οποία ερωτεύτηκε ένα νέος, ο Λέανδρος που κατοικούσε στην Άβυδο. Κάθε απόγευμα, η Ηρώ άναβε ένα λυχνάρι και έστελνε σήμα στον Λέανδρο, ο οποίος κολυμπούσε από την μία όχθη στην άλλη για να την συναντήσει. Ζούσαν όλη νύχτα τον ερωτά τους και μόλις ξημέρωνε ο Λέανδρος έφευγε, μέχρι να ξαναγυρίσει το επόμενο απόγευμα. Αυτό συνέβαινε κάθε απόγευμα, ώσπου έφτασε ο χειμώνας και ο Λέανδρος δεν μπορούσε να διασχίσει τα κρύα και ορμητικά νερά του Ελλησπόντου. Έτσι, το ζευγάρι αποφάσισε να χωρίσει μέχρι να έρθει ξανά η άνοιξη. Ωστόσο, το επόμενο απόγευμα βρέθηκε ξανά αναμμένο το λυχνάρι της Ηρούς, με αποτέλεσμα ο Λέανδρος να ξεκινήσει το ταξίδι, νομίζοντας ότι τον καλεί η αγαπημένη του. Δυστυχώς, ο Λέανδρος παρασύρθηκε από τα νερά και πνίγηκε. Το σώμα του ξεβράστηκε το επόμενο πρωί στην Σηστό. Η Ηρώ μέσα στην θλίψη της, έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε κι αυτή. Αργότερα, οι εραστές ξεβράστηκαν στην αμμουδιά αγκαλιασμένοι, όπου θάφτηκαν από τους κατοικούς σε κοινό τάφο.
Το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι ακόμη κι αν το γεγονός αποτελεί κομμάτι της ελληνικής μυθολογίας, οι αρχαίοι δεν αμφέβαλλαν ποτέ για την ιστορικότητα του γεγονότος. Ο γιατρός, Αντίπατρος, που έζησε τα τελευταία προ Χριστού έτη, βεβαιώνει ότι είδε τον τάφο τους.
Το συμβάν εξύμνησαν πολλοί ποιητές όπως ο Μουσαίος (5ος αι. μ.Χ.) στο έργο Τα καθ' Ηρώ και Λέανδρον, ο Οβίδιος, ο Μαρτιάλης, ο Βιργίλιος κ.α.
