Εκτός από τα απρόσωπα ρήματα (βλ. ετικέτα «απρόσωπα ρήματα») υπάρχουν και απρόσωπες εκφράσεις που σχηματίζονται με δύο τρόπους:
1) με το ρήμα ἐστί και ένα ουσιαστικό ή το ουδέτερο ενός επιθέτου ή μετοχής.
π.χ. ἀνάγκη ἐστί, καιρός ἐστί, ἂξιον ἐστί, ῥάδιον ἐστί (=είναι εύκολο), διδακτέον ἐστί, πρέπον ἐστί,
εἰκός ἐστί (=είναι φυσικό) κτλ.
2) με το ρήμα ἔχει και κάποιο επίρρημα.
π.χ. καλῶς ἔχει, ἀναγκαίως ἔχει, ῥᾳδίως ἔχει κτλ.
Στην αρχαία ελληνική γλώσσα, όπως και στην νέα ελληνική υπάρχουν κάποια ρήματα σε τρίτο ενικό πρόσωπο, που δεν παίρνουν ως υποκείμενο τους ένα πρόσωπο ή ένα πράγμα ή μία αντωνυμία. Αυτά τα ρήματα ονομάζονται απρόσωπα και είναι τα εξής:
δεῖ (πρέπει),
χρή (πρέπει),
προσήκει (ταιριάζει),
ἀρκεῖ,
πρέπει,
ἐγχωρεῖ (επιτρέπεται),
ἒστι (είναι δυνατό)
ἒξεστι (επιτρέπεται, είναι δυνατό)
ἒνεστι (είναι δυνατό)
πάρεστι (είναι δυνατό)
δοκεῖ (φαίνεται)
μέλει (υπάρχει φροντίδα)
μέλλει (πρόκειται)
συμβαίνει
φαίνεται
λέγεται
ὁμολογεῖται
ἀγγέλλεται
νομίζεται
Τα απρόσωπα ρήματα παίρνουν ως υποκείμενο τους ή απαρέμφατο ή δευτερεύουσα ονοματική πρόταση.
